Tytuł: z cyklu: subiektywne spacery polądeckie

irmi

Tak, ja też lubię polaroidową estetykę.

skpt

Fajne to. Dla mnie miękkość obrazka współgra z treścią. Cofa scenę na osi czasu. Za to wykwit w PD (znów jak dla mnie) wręcz przeciwnie - ciągnie ją do przodu. Co u mnie rodzi dysonans, skłaniający do  wykadrowania go. Takie albumowe, czarne narożniki, z mojego albumu z dzieciństwa, byłyby w sam raz do przykrycia go ;-)